Meniere Hastalığı ve Endolenfatik Hidrops ile İlgili Elektrokokleografi (EcochG) Bulguları

Meniere Sendromu: Klinik Özellikler ve Semptomlar

• Meniere sendromu, baş dönmesi (vertigo), dalgalanan işitme kaybı, tinnitus (kulak çınlaması) ve kulakta dolgunluk hissi gibi semptomlarla karakterize edilir.

• Ancak, hastalık genellikle bu semptomların tamamını aynı anda göstermeyebilir ve başlangıçta tek bir semptomla kendini gösterebilir.

• Meniere sendromlu olguların %90'ında tüm semptomlar, ilk şikayetin görülmesinden bir yıl sonra ortaya çıkar.

• Hastalığın seyri düzenli değildir ve vertigo ataklarının sıklığı ve süresi değişkenlik gösterebilir.

• Endolenfatik hidrops, Meniere hastalığının en önemli patolojik bulgusudur ve genellikle skala media ve otolitik organları etkiler.

Elektrokokleografi (EcochG) ve Meniere Hastalığı

EcochG, iç kulaktaki elektriksel aktiviteyi ölçen bir testtir ve Meniere hastalığı tanısında önemli bir rol oynar. Bu hastalıkta, birleşik aksiyon potansiyelinde (AP) genişleme ve amplitüdde azalma, summasyon potansiyelde (SP) ise belirgin bir yükselme gözlenir.

Klinik Bulgular ve Çalışmalar

• Conlon ve Gibson (2000): Hidropik kulakta koklear mikrofonik amplitüdlerinin düşük olma eğiliminde olduğunu, AP eşiklerinin tamamen değişken olduğunu ve SP amplitüdünün artmaya eğilimli olduğunu tespit etmişlerdir.

• Kim ve Ark. (2005): Klik uyaran ile SP/AP oranı ölçümünün Meniere'in tespitinde kesin karar verdirici olmadığını bildirmişlerdir.

• SP / CAP Oranı: Meniere hastalığında en popüler ve güvenilir EcochG ölçümüdür. Genellikle ekstratimpanik yaklaşım kullanılarak yüksek şiddetli klik uyaran ile (90 dB nHL) SP / CAP oranı 0.3-0.4 arasında çıkarsa, endolenfatik hidrops düşünülür.

Örnek EcochG Yanıtları

120 dB SPL (90 dB nHL) klik uyaran ile Meniere hastalığı olan hastalardan kaydedilen EcochG potansiyellerine örnekler aşağıda sunulmuştur:

Vaka 1 ve 2: Meniere sendromuna özgü işitme kaybı kriterleri:

• 250, 500 ve 1000 Hz frekanslarındaki işitme kayıplarının aritmetik toplamı, 1000, 2000 ve 3000 Hz frekanslarındaki kayıpların aritmetik toplamından 15 dB veya daha fazla olmalıdır.

• Tek taraflı Meniere sendromunda, hasta kulağın 500, 1000, 2000 ve 3000 Hz frekanslarındaki işitme kayıplarının toplamı, sağlam kulağın aynı frekanslardaki işitme kayıpları toplamından en az 20 dB daha yüksek bulunmalıdır.

• İki taraflı vakalarda, kötü kulağın 500, 1000, 2000 ve 3000 Hz frekanslarındaki işitme kayıplarını toplamı, iyi kulaktan en az 25 dB daha yüksek olmalıdır.

Meniere Sendromuna Özgü İşitme Kaybı Özellikleri

• Düşük frekanslarda nörosensöriyal işitme kaybı ile kendini gösterir ve dalgalanma düzeyleri genellikle seri odyometreler ile saptanabilir.

• Fluktuasyonlar daha çok 250-1000 Hz frekansları arasındadır. Düşük frekanslı işitme kaybı mevcut olup, yükselen tipte bir eğri gözlenir.

• Duyma 2000 Hz’e kadar sürekli yükselir ve en iyi duyma 2000 Hz’dedir. Yüksek frekanslar daha geç tutulur ve geç evrede işitme kaybı yassılaşır, fluktuasyonlar kaybolur.

• Rekruitman, hastaların tamamında gözlenmiştir. Hatta işitme kaybı bulunmasa da rekruitmanın varlığı gösterilmiştir.

Meniere hastalığı, iç kulakta endolenfatik hidropsun varlığı ile karakterize edilen karmaşık bir klinik tablo sunar. EcochG testleri, bu hastalığın tanısında önemli bir araç olup, özellikle SP / CAP oranı ve klik uyaran ile elde edilen yanıtlar, endolenfatik hidropsun tespiti için kullanılır.

Meniere sendromlu hastalarda, işitme kaybının frekans dağılımı ve dalgalanma özellikleri, EcochG ve odyometrik testlerle detaylı bir şekilde değerlendirilmeli ve tedavi süreci bu bulgulara göre planlanmalıdır.